هر کسی، از پدر و مادر تا دولتها هریک مسئولیتی داشتند؛ ولی دل ما خون بود و نمی توانستیم بی‌تفاوت بمانیم. خون دل! برایمان شد انگیزه‌ای قوی تا جمعمان جمع شود و اسم این جمع را بگذاریم ستاد تربیتی غدیر.

دیدمان نمی‌خواست به یک مسجد و پایگاه بسیج محدود شود؛ ولی مسجد شد پایگاهمان و از همان اول هم قرار نبود همتمان در جغرافیای شهر باقی بماند. پس نگاهمان را به دورترها دوختیم. چون هر دختر و پسر نوجوان و جوانی، در هر گوشه ایران برایمان مثل فرزند خودمان مهم بود.

تنها به مرکز و بالای شهر محدود نشدیم و رویای محرومیت‌زدایی تربیتی و ایجاد عدالت تربیتی، ما را تا حاشیه شهرها برد.

در مسیرمان به نخبگان سمپاد رسیدیم و به مدارس منتخب رفتیم تا افق روشن آینده بهتر خودنمایی کند.

هدفمان تنها رفع آسیب‌ها نبود. ما کمک به تحقق تمدن نوین اسلامی و تربیت نسل آینده را روی میز وظیفه گذاشتیم.

هر مربی که در ستاد غدیر توانمند می‌شود و هر کودک و نوجوان و جوانی که زیر بال و پرش قرار می‌گیرد، گویا شاخه‌ای جدید بر پیکر این درخت نوپا می‌روید و طعم شیرین میوه‌هایش لذتی وصف ناپذیر را رقم میزند که به تحمل همه سختیها می‌ارزد.