به طور حتم هیچ مجموعه‌ای که به صورت مردمی چنین فعالیت‌هایی را انجام می‌دهد نمی‌تواند برای همیشه در یک منطقه باقی بماند. از سوی دیگر اگر بعد از ترک یک منطقه فعالیت تربیتی پایان یابد بعد از مدت کوتاهی شرایط به روال اولیه برخواهد گشت و زحمات و هزینه‌های انجام شده بی‌ثمر می‌شوند.

به همین منظور، بومی سازی ساختار تربیتی یک امر ضروری است. مسجد محوری، تربیت مربی، استاد پروری و شبکه‌سازی از جمله اقداماتی است که موجب خودکفایی یک منطقه از نظر تربیتی خواهد شد.

در کنار ایجاد این ساختار، پشتیبانی محتوایی مستمر از مربیان منطقه و استفاده از سیستم‌‌های آنلاین نیز این شبکه را تکمیل می‌کند و موجب تحقق تربیت مصون‌ساز و پایدار در مناطق محروم خواهد شد که هدف نهایی آن دستیابی به عدالت تربیتی و بهبود ساختار فرهنگی و اجتماعی منطقه است.